دلی
·
1404/1/11 12:11
·
موقع پیشرفت، همه میان سمتت و میخوان خودشونو بهت بچسبونن که بگن فلانی که به این درجه رسیده، دوست/ فامیل منه، کافیه تو ی پله رو بیوفتی ، فقط یه پله، میرن و میگن ما با این صنمی نداریم، اما وقتی همون پله رو بالا رفتی و به موفقیت نزدیک بودی، میخوان بیاان سمتت اما روشون نمیشه و هر کاری میکنن که باز بیان سمتت، اما این تویی که نمیزاری همون کسایی که ترکت کردن دوباره برگردن که بخوان همون کار رو انجام بدن
به قول شاعر که میگه《در همین حد بدون که رفتم از کنارت》
